Andrew overstuur


Angst voor muzungu’s


Inschrijving


Huisbezoek Alex


Angst


Ergste angst is voorbij


Alex met broer bij inschrijving


Judith


Judith met nichtje

04. Daar kun je niet doof voor blijven!

We zitten in het hok, wat voor kantoor doorgaat, van Henriette, hoofd van de dovenafdeling van de Bishop Westschool. Zoals gemeld is besloten de 11-jarige dove James naar school te laten gaan. Het eerste jaar wordt het schoolgeld door het Lejofonds betaald, daarna moet een geit uit het project voor de nodige inkomsten zorgen.

James blijkt nu ineens 14 jaar te zijn i.p.v. 11. Die leeftijd past ook beter bij zijn postuur. Maar hoe moet dat als hij straks bij kleintjes in de klas komt? We zullen het volgen.

Bij het doornemen van een lijst met daarop aan te schaffen materialen komen we in vergelijking met vorig jaar een paar wijzigingen tegen. Nieuw is dat een schoffel en kapmes aangeschaft dienen te worden. Henriette geeft aan dat er voor de doven ’s middags beroepsvoorbereidend onderwijs is. Er zal gewerkt worden in de tuin. Verder moeten kippen en geiten worden verzorgd.

We vallen bijna van onze stoel van verbazing. Hier horen we in grote lijnen de in houd van het projectplan dat wij vorig jaar ingediend hebben bij de directeur. Toen werd het afgewezen.

Buitengekomen vraagt Fred, onze counterpart in hoeverre we nog meer kunnen betekenen voor dove kinderen. We zeggen niets toe, maar zijn wel bereid ons te laten informeren. En dat betekent een bezoek aan twee dove kinderen in de binnenlanden.

Bij de eerste familie worden we onder een afdak in de schaduw gezet. Binnen de kortste keren krioelt het van de kinderen om ons heen. Dan horen we een enorm, aanhoudend gekrijs. Twee vrouwen slepen een tegenstribbelend kind met zich mee. Het is Alex, een dove jongen van zeven jaar. Hij heeft nog nooit een blanke gezien en kijkt ons angstig aan.

Oma zorgt voor Alex. Ze is drankverslaafd. Moeder is er met een andere man vandoor. Vader is geestelijk gehandicapt en verblijft elders. We nemen een paar foto’s en als Alex de plaatjes ziet, is hij zo verbaasd dat hij zijn angst even vergeet.

We gaan verder de binnenlanden in. Verbazing over een schurende bodemplaat van de auto over de grond is er allang niet meer. In een gehucht stoppen we. Het laatste stuk lopen we. Een hele schare kinderen komt achter ons aan. Het doet denken aan de rattenvanger van Hamelen. Als we ons omdraaien om een foto te maken, weten de meeste kinderen niet hoe snel ze zich uit de voeten moeten maken.

Bij ons doel aangekomen wacht ons eenzelfde tafereel. Een overstuur zijnde dove jongen wordt huilend opgebracht door zijn moeder. Hij durft ons nauwelijks aan te kijken. Ook hier horen we dat hij nog nooit een blanke heeft gezien. Andrew Is negen jaar. Hij heeft zes broertjes en zusjes. Moeder staat er alleen voor.

Op de terug weg gaan we langs Judith, het dove meisje dat dankzij het Lejofonds vorig jaar naar een dovenschool in Kampala is gegaan. Judith verblijft bij haar tante die zelf zeven kinderen heeft en aan de drank verslaafd is. Judith voelt zich daar niet op haar plaats. Er zijn al verschillende pogingen ondernomen haar elders onder te brengen, helaas nog zonder succes. Judith is dolblij als ze ons weer ziet. De communicatie blijft beperkt, maar de lichaamstaal zegt veel. Tante komt nog met een paar rekeningen van vorig jaar aanzetten. Dat kan niet want alles is al betaald. We zullen naar Kampala reizen om dit met de school te bespreken.

’s Avonds laten we alles nog eens de revue passeren. Deze dove kinderen moeten naar school. Door binnengekomen donaties is het niet moeilijk dat besluit te nemen. Ook hier betaalt het Lejofonds het schoolgeld voor het eerste jaar. Via het geitenproject moeten inkomsten komen voor de volgende jaren.

En dat betekent dat we de volgende dag weer een paar uur in het hok van Henriette doorbrengen om o.a. de verschillende materiaallijsten door te nemen. Er valt weer heel wat te winkelen. We raken bekend bij de middenstand van Mukono.



[nggallery id=1]

Geef een reaktie