09. Wat een gemekker!

Oegandezen zijn dol op lange titels met de bijbehorende afkortingen. Zo ook de organisatie die ons heeft uitgenodigd voor een speciale bijeenkomst. Het is de Friends In Head Integrated Development Project, afgekort FINIDP, oftewel een geintegreerd ontwikkelingsproject voor vrienden in nood.

Deze organisatie wil het levensonderhoud van mensen verbeteren door het geven van voorlichting over HIV/Aids, door het uitvoeren van armoedebestrijdingsprogramma’s en het duurzaam beheer van natuurlijke hulpbronnen.

In november 2008 heeft deze organisatie aan 25 families twee geiten en een bok gegeven. Vandaag moeten alle families drie beesten terug geven. De rest mag men houden. De beesten die terug komen worden aan nieuwe families gegeven.

De bijeenkomst wordt gehouden in het kantoor van de organisatie in Namusaki, 25 km verwijderd van Mukono. In stromende regen komen we daar aan. We zijn nog maar even binnen of we zien van alle kanten mensen aankomen met geiten en bokken. Ze worden voor het kantoor gestald.

Het kleine vertrek vult zich al gauw met mensen. Stoelen en banken worden aangesleept. Er is niet genoeg ruimte voor iedereen. Een aantal mensen moeten buiten plaatsnemen. Gelukkig is er een overkapping want het plenst van de regen. Vrouwen zijn in de meerderheid. Daaronder verschillende met zuigelingen.
Wanneer de bijeenkomst wordt geopend, worden wij keurig door de voorzitter in het Engels voorgesteld. Hij verontschuldigt zich daarna voor de voortzetting in het Oegandees, onverstaanbaar voor ons.

We hebben nu alle gelegenheid de aanwezigen te observeren. De bijeenkomst duurt lang, zeker voor de aanwezige kinderen. Ze geven echter geen krimp. Een klein jongetje, zittend tegen een bureau, begint te knikkebollen. Zijn hoofd valt opzij tegen een scherpe rand van het bureau. Het is even wakker schrikken, maar niet voor lang. Zuigelingen houden het op een andere manier vol. Zij zuigen. Zonder gene ontbloten de verschillende moeders daarvoor de borst.

Na de vergadering komen de bokken en geiten in het middelpunt van de belangstelling te staan. De farmers die de geiten en bokken hebben meegebracht gaan in overleg om de aanwezige beesten in tien nieuwe, evenwichtige groepen van drie in te delen. Dat vergt de nodige discussie.

Wanneer het karwei geklaard is, krijgt elke groep een nummer. Het getal wordt op een stukje papier geschreven en onder een steen gelegd bij de beesten. Opnieuw worden de cijfers 1 t/m 10 op stukjes papier geschreven. Herma krijgt de papiertjes en haar wordt verzocht deze de lucht in te gooien. Nu komen de nieuwe farmers naar voren om een papiertje van de grond te rapen om te kijken welk getal erop staat. Vervolgens kijkt iemand welk getal er bij de diverse groepen van bokken en geiten onder de steen ligt. Het getal wordt hardop geroepen. De farmer die het bijbehorende getal heeft kan nu zijn beesten ophalen.

Als iedereen zijn beesten heeft, is het tijd voor een groepsfoto. En dan is het de hoogste tijd om te vertrekken. We hebben nog een afspraak met onze counterpart. De afgesproken tijd zullen we niet meer halen. We worden al een klein beetje Oegandeesjes.

We hebben nog veel vragen over het project. Wie weet of ons eigen project daar voordeel mee kan doen? Gelukkig is de voorzitter bereid de volgende dag bij ons langs te komen om die vragen te beantwoorden.



[nggallery id=6]

Geef een reaktie