Bye muzungu! (moe-zoen-koe)

Bye muzungu!”, het zijn voor ons de meest gehoorde woorden in Oeganda. Oeganda is kinderrijk. Bijna alle kleine kinderen zijn buiten. Zo gauw ze je zien is het een enthousiast geroep: “Bye muzungu, bye muzungu” ( Dag blanke!). Dat blijft aanhouden tot je meerdere keren hebt terug gezwaaid. Herma voelt zich daardoor af en toe de koningin.

De volwassen Oegandees ziet een muzungu ook aankomen. Zij kijken anders tegen een muzungu aan. Voor hen zijn alle muzungu’s rijk, erg rijk.

Het gebeurt ons dan ook bijna dagelijks dat we op de een of andere manier benaderd worden door een Oegandees met de vraag of we hem kunnen helpen, financieel wel te verstaan. En elke keer vertellen we dan dat we projectmatig bezig zijn.

De aannemer waar we mee samen werken, stelt een van zijn werknemers aan ons voor. Hij doet part-time werk voor de aannemer. De rest van de tijd studeert hij aan de universiteit. Samen met een aantal andere studenten heeft hij een organisatie opgericht om arme mensen in Mukono te helpen. Zij zijn van plan een kippenproject te starten om zo geld te verdienen om mensen te kunnen helpen.

Aan ons de vraag of wij bereid zijn het projectplan te bestuderen en de resultaten daarvan tijdens een stafvergadering te vertellen. Dat willen we.

We hebben inmiddels heel wat projectplannen gezien, Oegandese projectplannen. En ze lijken allemaal op elkaar, ook deze. De beschrijving van de visie, de missie, de doelstelling is elke keer weer fenomenaal. Niet te overtreffen.

Maar kijk je naar de opzet van het project dan blijkt dat men telkens weer direct groot wil starten met een zwaar personeelsbestand. De kosten zijn duidelijk aangegeven en zijn voor Oegandese begrippen astronomisch hoog. Over mogelijke inkomsten en winst wordt met geen woord gerept. Ook wordt niets gezegd over de wijze waarop men wil gaan werken.

Tijdens een stafvergadering spreken we onze waardering uit voor het initiatief. Verder geven we helder onze mening weer. Als pleister op de wonde overhandigen we een cd van Agromisa met daarop een aan prakische publicaties voor projecten “ in the tropics”.

Stephen, de aannemer, maakt zelf ook deel uit van een gezelschap dat zich inzet voor de minder bedeelden in Oeganda. Hij stelt onze aanwezigheid tijdens een “meeting” zeer op prijs.

En dus zitten we plotseling achter de bestuurstafel van de “Mukono Family of Hope”. Hoop geven aan mensen in erbarmelijke omstandigheden, daar houdt deze groep vrijwilligers zich mee bezig. Zij komen uit alle lagen van de bevolking.

Er valt ons een speciaal welkom ten deel waaruit veel waardering spreekt voor onze komst en onze activiteiten. En ook nu ontkomt Leo er niet aan te speechen en te vertellen over de activiteiten van het Lejofonds.

In een nagesprek met de aannemer vertelt deze ons , dat hij in onze samenwerking, veel leert van de “muzungu”. Planmatig werken!

Wanneer we een dag later op de markt een “verfbroek” kopen worden we tot onze verrassing opeens aangesproken met “Leo en Herma”. Het blijkt een deelnemer van de vergadering van de “Mukono Family of Hope” te zijn. Betreft het hier iemand met een goed geheugen of heeft de “muzungu” indruk gemaakt.? Wie zal het zeggen?


[nggallery id=36]

Geef een reaktie