Kunstwerk Alex
Een cadeautje van zijn vader
Batu, James, Andrew, Alex, Katongole, Sandra en Amina zijn de dove kinderen die door toedoen van het Lejofonds uit hun isolement zijn gehaald en nu verblijven op het internaat van de Bishop Westschool . Regelmatig nemen we een kijkje om te zien hoe het hun vergaat.
Al een tijd heeft Alex zweren op zijn hoofd. We hebben Henriette, het hoofd van de dovenafdeling daarover gesproken. Ze heeft op haar “kantoortje” een wondermiddel staan dat ze zal gebruiken. We worden wel geacht daarvoor te betalen. Blijkbaar is het wondermiddel uitgewerkt want het werkt niet. Niet goed geld terug is hier onbekend.
Op de “ouderbezoekdag” ontmoeten we Peter, 22 jaar oud, broer van Alex. We wijzen Peter op de vele zweren op het hoofd van Alex. Peter weet ons direct te vertellen dat dit een cadeautje is van Alex vader. Het is syfilis, een ernstige overdraagbare sexuele aandoening. De ziekte zit inmiddels in het bloed van Alex vertelt Peter. Soms zoekt het een uitweg naar buiten en dan komen de zweren.
Thuis zoeken we op internet naar meer informatie. Het blijkt dat de ziekte verschillende stadia kent. In het laatste stadium zit de ziekte in het bloed.
Zonder behandeling zal dit leiden tot ernstige schade aan de inwendige organen.
En dat betekent dat we binnen de kortste keren op de stoep staan bij de headmaster van de school. Afwezig. Dan naar Henriette. Niet te vinden. De “matron” op het internaat is bereid met Alex naar het ziekenhuis te gaan. Maar wie betaalt? We worden doorverwezen naar de administratrice. Zij wil eerst de “matron” spreken.
Dan krijgen we te horen dat de situatie van Alex als een “thuisziekte” wordt gezien, dus zal er contact opgenomen moeten worden met de ouders om die te laten betalen voor de gewenste behandeling. Malaria bijvoorbeeld wordt gezien als een ziekte die je op school oploopt. In dat geval betaalt de school.
Wij weten dat de ouders van Alex niet in beeld zijn. Grootmoeder is verslaafd aan alcohol. Daar hoef je het ook niet te zoeken. Van Peter weten we dat hij geen werk heeft en geen vaste verblijfplaats. Daar zitten de centen ook niet.
Wij worden nu als plaatsvervangende ouders gezien. Door ons toedoen is Alex tenslotte hier. Wij vinden alles goed als Alex maar zo snel mogelijk geholpen wordt.
Nu wij betalen vindt men het ziekenhuis eigenlijk niet meer zo’n geschikte plaats. Men weet een goede specialist. Die heeft meer kwaliteit in huis. Maar ja, hij is ook duurder. Wij willen kwaliteit en gaan voor de specialist.
Even later zijn we met Alex en de matron op weg naar de specialist. Lopen is te ver. We maken dus gebruik van ons favoriete vervoermiddel: de boda boda.
De dokter blijkt een reuze aardige man te zijn in een leeftijd die bij ons in de buurt komt, zo schatten we in. Hij stelt direct de diagnose: Tuiia. Dat klinkt anders dan syfilis en dat is het gelukkig ook. De dokter wil voor de zekerheid nog wel even een bloedonderzoek. Alex wordt meegenomen door de doktersassistente. Als we een tijdje later een gegil als van een speenvarken horen weten we dat Alex geprikt wordt.
De dokter wil weten waarom we hier zijn. Hij is zeer geïnteresseerd. Als het woord geitenproject valt, vertelt hij dat hij districtarts is voor melaatse mensen. Ze hebben ook een beginnend geitenproject opgezet. Hij nodigt ons uit een keer met hem mee te gaan. Hulp zou zeer gewaardeerd worden.
Het bloedonderzoek bevestigt dat er geen sprake van syfilis is. Een pak van ons hart. Alex heeft een huidinfectie en de dokter laat zien hoe dit behandeld moet worden. Nadat hij de wonden heeft ingesmeerd met een bepaald goedje worden de zweren wit van kleur. Met een mesje worden de zweren nu weg gekrabd. Opnieuw mogen we het geluid als van een speenvarken aanhoren. Daarna wordt het hoofd ingesmeerd met witte zalf. Klaar is Kees. Alex staat er mooi op.
De rekening wordt betaald. Maar daarmee zijn we er nog niet. De dokter laat ons niet gaan voordat hij nog een groepsfoto heeft gemaakt.
