Niet op vakantie gegaan. Vrije dagen dus. Mooi niet. Onvoorstelbaar hoe snel onze agenda weer volgelopen is.
Christine, onze favoriete internetcafébazin en vriendin heeft ons al eens meegenomen naar een dansfeest en wil ons graag voorstellen aan haar familie in Kampala. In het weekend dus een dagje Kampala gedaan. Christine is gek met ons. Over ruim een week zal zij zorgen voor vervoer naar het vliegveld 60 km verderop. Daarvoor wil ze nog langskomen om ons Oegandese souvenirs mee te geven.
Christoph, directeur van Besanyan Childrens Home, waar wij verblijven in een guesthouse, komt buurten en nodigt ons uit te komen kijken naar het ploegen van het land. Het ploegen dat bekostigd is door het Lejofonds.
Verder lijkt het hem wel interessant voor ons het dorpsschooltje te bezoeken waar zijn schoonmoeder lesgeeft. En daarin blijkt hij groot gelijk te hebben. Dinsdag gaan we op stap om de laatste vijf melkgeiten te halen. De meegekomen veearts keurt er maar drie goed. En dat betekent verderop in de week nog een bezoekje aan een ander adresje om de laatste twee melkgeiten aan te schaffen.
’s Avonds krijgen we bezoek van mister Livingstone, vice chairman van het Mukonodistrict en Charles, onze lokale contactpersoon, vergezeld van twee Canadese vrijwilligers. De laatste twee blijven een nachtje slapen. Vrijwilligers weten ons te vinden. Al eerder hadden we twee keer Nederlandse vrijwilligers te slapen en een keertje twee Hongaarse.
Mr. Livingstone maakt met Herma voor de donderdag een afspraak om 9 uur ’s ochtends.
We zullen afgehaald worden van huis. Om negen uur staan we keurig op tijd te wachten. Hoe het programma er uitziet is niet geheel duidelijk. Dat zal dus een verrassende dag worden.
Om 11 uur staan we nog te wachten. Time is not important… Maar dit wordt ons te gek. Onder veel verontschuldigingen en onder het mom van onverwacht bezoek vanuit het ministerie laat Livingstone weten ons binnen vijf minuten op te halen. Wij weten inmiddels dat er een verschil bestaat tussen Oegandese en Hollandse minuten.
Eenmaal in de auto vertelt Livingstone dat hij nog even moet spreken op een meeting. De chauffeur zal ons naar zijn huis brengen waar we door zijn vrouw zullen worden ontvangen. We ontmoeten er wat dames die zich bezighouden met ‘handicrafts.’ Daarna zullen we een meeting bezoeken met als thema gezondheid. Wij geven aan dat wij tot uiterlijk drie uur de tijd hebben. Om drie uur hebben we een afspraak om de laatste twee geiten te kopen.
We worden hartelijk ontvangen door mevrouw Livingstone en zoals we al vaker hebben meegemaakt worden we onmiddellijk aan het doorbladeren van de trouwalbums gezet.
Inmiddels verzorgt mevrouw Livingstone een lunch wat later volgens haar een theepauze is. Voor het huis hebben zich onder de schaduw van een boom een aantal vrouwen neergezet die bezig zijn met het maken van kralenkettingen. Als ze de nodige aandacht van ons gehad hebben zijn ze daarna zomaar verdwenen.
Bij de buren hebben we gezien dat ze bezig zijn met het zelf maken van bakstenen. dat willen we wel even van dichtbij bezien. Kleigrond uit de tuin geschept wordt vermengd met water en met de blote voeten gewalst. Daarna wordt een homp klei verzameld en dit letterlijk in een houten vorm gekwakt. De klei wordt gladgestreken en daarna uit de vorm geschud en op de grond gezet. Interessant allemaal.
De komst van mr. Livingstone ontgaat ons daardoor in eerste instantie. Het is de hoogste tijd op op pad te gaan. Met vrij grote snelheid brengt de chauffeur ons naar Lugazi, een stadje twintig minuten rijden verderop. Daar gaan we een hotel binnen.
In een grote zaal is een vergadering aan de gang voor zakenmensen. Deze zal gevolgd worden door een bijeenkomst voor gehandicapte mensen. Om die laatste bijeenkomst gaat het hebben wij inmiddels begrepen. De vergadering loopt uit. Mister Livingstone loopt het podium op en gebaart ons hem te volgen. Er worden haastig stoelen aangesleept en wij kunnen achter de bestuurstafel plaatsnemen.
Mr. Livingstone krijgt al snel het woord. Ten overstaan van het publiek worden wij door hem welkom geheten en geïntroduceerd. Applaus volgt. Na zijn toespraak is is de vergadering gauw voorbij. De zaal stroomt leeg om zich vervolgens te vullen met gehandicapte mensen. Als mr. Livingstone het woord neemt, krijgen wij een tolk toegewezen. Livingstone vertelt van onze bezigheden in Oeganda en zet ons vervolgens neer als deskundigen op het gebied van ‘handicrafts.’ Wij kunnen onze kennis met de aanwezigen delen, maar vandaag hebben wij geen tijd vanwege andere verplichtingen. Misschien zijn wij bereid op een ander moment van gedachten te wisselen over de mogelijkheden voor gehandicapten zinvol bezig te zijn ‘handicrafts’ en zo ook wat inkomsten te genereren. Vervolgens nodigt mr. Livingstone, heel tactisch, ons uit het woord te nemen.
Dat vertrouwt Herma Leo wel toe. We kunnen niet meer terug. En dat betekent dat we volgende week terugkomen om met de mensen van gedachten te wisselen. Buitengekomen verheft Leo zijn wijsvinger naar een voldane mr. Livingstone: Je hebt ons besuikerd!
Mr. Livingstone wil de volgende dag met ons een bezoek brengen aan de vice-president van Oeganda. Dat laat onze agenda niet toe. Morgen komt dochter Stephanie op bezoek.
Snel terug naar Mukono. Met veearts en directeur van de Good Samaritan gaan we naar een adres waar men de twee nog ontbrekende geiten heeft. De veearts keurt de geiten goed en de aankoop wordt geregeld.
Zaterdagavond geeft de veearts een training in het houden van geiten aan de directeuren, Daar willen we graag bij zijn en daar gaat men mee akkoord. Diezelfde dag zijn we ’s middags uitgenodigd voor een bruiloft. ’s Morgens vroeg zal de veearts de geiten oormerken.
Zondag gaan we naar Kampala om Steve, onze buurjongen te bezoeken. Steve is een goede goalkeeper en is “weggekocht” door een school in Kampala. In het begin van ons verblijf heeft Steve ons een rondleiding op het terrein van het Chileens Home gegeven. Daarbij kwam het gesprek ook op voetbal en op Ajax. Op de een of andere manier heeft Steve het beeld gekregen dat Leo voetballer bij Ajax is geweest. Een headmaster en een voetballer bij Ajax ontmoeten. Het is bijna teveel om te bevatten voor Steve.
Maandag zijn we de hele dag op de Good Samaritanschool om handvaardigheidslessen te geven. Dinsdag neemt de adjunct-directrice van de bisschop Westschool ons mee naar haar geboortedorp. Woensdag hebben we ’s ochtends de vergadering over ‘handicrafts.’ ’s Middags zijn we uitgenodigd op de Good Samaritanschool. Daar wil men op feestelijke wijze afscheid van ons nemen. Vrijdag zullen we lessen volgen in de “sign language”, lessen die ouders van dove kinderen krijgen. En zaterdag zitten we weer in het vliegtuig.
Tussendoor brengen we bezoekjes aan Batu op het internaat van de dovenschool en doen spelletjes met de kinderen. Een spelletjesmap is bijna afgerond. Ook proberen we nog steeds met behulp van een leerkracht schommels voor de school te regelen. Dat schiet nog niet erg op. Maar wie weet, we zitten nog niet in het vliegtuig
Geef een reaktie