Het besluit is gevallen. We blijven langer in Kampala om samen een paar dagen met Stephanie op te trekken.
We verhuizen naar het zelfde overnachtingsadres als zij. Sander zal ons erheen rijden. Maar voor het zover is hebben we nog een heel gesprek op de veranda. Sander geeft onderbouwd aan waarom hij geen fan is van projecten van grote organisaties. Dit geeft te weinig rendement voor de gewone man.
Zij worden niet bereikt vanwege de taalbarrière. Bovendien hebben deze mensen weinig tijd.
Zij zijn voortdurend aan werk om het gezin in leven te kunnen houden. Kleinschalige projecten bereiken de gewone man beter. Maar ook hier zijn er hobbels. Er moet rekening gehouden worden met de eigen cultuur. Structureel geld genereen blijkt in veel gevallen een groot probleem.
Sander en Sara, boeiende en inspirerende mensen. Ons nieuwe onderkomen heeft een prachtig buitenterras waar wij een goed plekje vinden om de “administratie” bij te werken. Daarna is het de benenwagen in om de omgeving wat te verkennen.
We maken een praatje met een paar bouwvakkers. Ze metselen met grote blokken natuursteen een muur. Dagelijks werken ze tien uur en verdienen daar anderhalve euro mee.
Teruggekomen zijn Stephanie en haar studiegenote Lisa gearriveerd. Zij zijn inmiddels al een aantal keren in Kampala geweest en weten de weg. Dat betekent dat we die avond een heerlijk etentje hebben in een Indiaas resturant in het centum van Kampala. In het hostel bevindt zich een internationaal gezelschap. Dat levert leuke gesprekken op tot in de late uurtjes.
Geef een reaktie