…droom je samen dan zullen dromen werkelijkheid worden.
Klaarwakker staan we maandagmorgen op de stoep bij de directeur.
De directeur heeft drie kwartier uitgetrokken om onze plannen en dromen te vernemen.
Vooraf vertellen we hem nog eens welke opdracht we op ons genomen hebben op grond van zijn eigen informatie. Ook vragen we hem nog eens naar zijn verwachtingen t.o.v. ons. Het antwoord is kort en krachtig: “Kennis delen”.
Aandachtig leest de directeur vervolgens ons rapport. Zijn reactie is opmerkelijk.
Over de inhoud wordt namelijk niet gerept. Wel vertelt de directeur n.a.v. ons projectplan dat hij tot nu tevergeefs aansluiting heeft gezocht op het waternet van de naburige universiteit. Verder is het een droom voor hem, met behulp van de bisschop en oud-studenten, op het eeuwfeest van de school, volgend jaar, middelen te vergaren om een nieuw gebouw te realiseren, op de plaats waar nu slechts fundamenten zichtbaar zijn.
De beschikbare drie kwartier zijn daarmee ruimschoots voorbij. We hebben ook nog een vragenlijstje bij ons voor de directeur. Voor het beantwoorden daarvan en om verder te praten over ons projectplan maken we een nieuwe afspraak twee dagen later.
Maar dan blijkt de vogel gevlogen. Er is onverwacht overleg nodig met de bisschop over het eeuwfeest volgend jaar. De adjunct neemt, niet voor de eerste keer, de honneurs waar. Ons vragenlijstje wordt afgewerkt. En ons projectplan komt aan de orde. De adjunct gaat zich zichtbaar ongemakkelijk voelen. Zij heeft het plan gelezen. Er is geen overleg met de directeur geweest.
Toch geeft ze uiteindelijk dat ons plan organisatorisch niet past bij de organisatie van de school. Het is vanwege de armzalige organisatie van de school dat ons plan niet omarmd wordt, is de mening van onze plaatselijke contactpersoon. Daar hebben we vele voorbeelden van gezien, maar deze weblog is niet de plaats om dat te illustreren. Aan het eind van ons projectplan hebben we aangegeven dat de essentie van het plan misschien een blauwdruk kan zijn voor andere scholen. Onze contactpersoon is het daarmee eens. Einde Bishop Westverhaal???
Wat ons betreft niet. Het lot van de dove leerlingen gaat ons zeer ter harte.
Voor veel van deze kinderen is het onderwijs op de middag niet veel meer dan rondhangen. Hun huisvesting is abominabel. Een “pakhuis” vol bedden. Het stapelbed is hun enige zit- lig- en privé-plek.
Zij hebben geen enkel middel tot hun beschikking om zich te ontspannen en te vermaken na schooltijd en in het weekend. Ook dan is het rondhangen en dat leidt tot veel onnodige ruzietjes. En deze kinderen zijn al zo in het nadeel. Gehandicapt. Ouders die vaak niet naar ze omkijken en hen niet beschouwen als een “human being”.
Wij willen graag m.b.v. het Lejofonds (vastenactie Jozefschool Texel 2008) wat speel- en spelmateriaal aanschaffen en een map samenstellen waar het gebruik van elk spel klip en klaar in het Engels staat aangegeven Elk spel en elk materiaal willen we de komende tijd zelf demonstreren zodat er geen twijfel over kan bestaan hoe het materiaal ingezet kan worden.
Verder willen we kijken of we iets kunnen betekenen voor het weeshuis waar ons logeeradres gevestigd is.
Volgende week gaan we met de inspectrice van speciaal onderwijs en op haar verzoek naar een school voor blinden om te zien of we iets voor die kinderen kunnen betekenen. Daarnaast willen we contact zoeken met een echtpaar dat bezig is met een “geitenproject”. Voer voor de Jozefschool te Texel.
Het blijft allemaal fascinerend. Het blijft een droom hier te zijn. Op zoek naar mensen die samen met ons willen dromen.
Geef een reaktie