Drie dagen vakantie. Doel is een bezoek te brengen aan het Murchison Falls National Park in het noorden van Oeganda, ongeveer 80 km van de stad Masindi. Luwero ligt op de route, op een uurtje rijden van de hoofdstad Kampala. Daar bezoeken we het kantoor van Plan waar dochter Stephanie en een studiegenote stage lopen voor hun studie pedagogiek.
Mummy en daddy worden hartelijk ontvangen door de lokale Planmedewerkers. Na het bezoek is het op naar Masindi. Na een half uurtje rijden worden we uit het taxibusje gehaald. We moeten om onverklaarbare redenen wachten op een grote bus. Die komt na lang wachten. Men gunt ons waarschijnlijk een sightseeing door het noorden van Oeganda.
We krijgen een ritje van vijf uur voorgeschoteld, deels over onverharde wegen terwijl we gerekend hadden op een uurtje of anderhalf.
In Masindi vinden we een aardig hotel waar we de tocht naar Murchison Falls kunnen regelen. En dat is vroeg op. Kwart voor zes staat de chauffeur van een luxe auto op ons te wachten. Vertrekken in het donker.
Bij zonsopgang zien we ontzettend veel arenden opvliegen als we aan komen rijden. Ook steken geregeld wilde zwijnen de weg over, terwijl apen vanuit de bomen toekijken. Aangekomen in het park gaan we allereerst voor een zogenaamde game drive. Wild spotten. Tsja, maar we zijn al eens in het Etoshapark geweest in Namibië, Fantastisch, de hoeveelheid zebra’s, giraffen, olifanten en andere soorten dieren die je daar ziet. Nu wanen we ons meer in de Beekse Bergen.
Maar ’s middags staat nog een boottocht van drie en een half uur op het programma. Dan zullen we vele neushoorns en krokodillen zien. Die zien we ook. Maar vaak in de verte.
Te ver om mooie plaatjes te schieten. En dan wordt drie en een half uur varen wel erg lang.
De terugtocht naar Masindi duurt wat langer dan de heenweg. Reden een lekke band. De chauffeur heeft wat moeite met het verwisselen van de band. De reserveband blijkt een stuk kleiner te zijn. Tot onze verbazing krijgt de chauffeur hem er wel onder.
Voor ons gevoel moet de auto nu gaan waggelen. Het rijden is ineens niet meer zo prettig. Daarbij komt dat het inmiddels donker is geworden en uit het duister plotseling voetgangers en allerlei onverlichte vehikels voor de auto opdoemen.
In het hotel ontdekken we van elkaar dat we eigenlijk niet meer zo nodig een aantal dagen te reizen door de zuidwesthoek van Oeganda. We hebben inmiddels besloten volgend jaar terug te komen. Dat reizen kan dan ook nog wel. Nu hebben we liever wat meer tijd om alles af te ronden.
De volgende dag hebben we een snelbus die ons in drie uurtjes naar Kampala brengt. Daar brengen we een bezoek aan de dovenschool. Het verhaal van de tante van Judith over het op de grond moeten slapen zit ons niet lekker. Een aantal telefoontjes heeft ons niet veel wijzer gemaakt. Onverwacht vallen we het internaat binnen, gaan op zoek naar Judith en vragen haar haar slaapplaats te laten zien. Het bed staat netjes opgemaakt op dezelfde plaats als de vorige keer. “Auntie” heeft gelogen”, zegt de zaalwacht. Wij zijn blij dat alles in orde is en melden dat ook nog even aan de non bij de administratie. In de diverse telefoontjes heeft Leo gedreigd maatregelen te nemen als zaken niet in orde blijken te zijn. De zuster is vriendelijk en geeft ons groot gelijk dat we langs komen om poolshoogte te nemen. Maar wat ons vooral tot tevredenheid stemt is dat wij een stralende Judith hebben gezien omringd door twee vriendinnen van haar vorige school.
Terug in Mukono gaan we naar de Bishop Westschool. We willen nu ook weten hoe het met Batu is. Wanneer hij ons ziet, komt hij op ons afgerend. Zijn stralende ogen zeggen ons genoeg. Ook hij heeft zijn plekje gevonden.
Geef een reaktie