Richard
Jonathan
“We lost hope”
In de aflevering “Alle zegen komt van boven” verhalen we hoe we, samen met Anita en vertegenwoordigers van verschillende sub-counties, gehandicapten in afgelegen gebieden bezoeken om te zien of ze geholpen kunnen worden met hulpmiddelen zoals rolstoel en buggy die Anita in Nederland verzameld heeft en die nu onderweg zijn naar Oeganda. Inmiddels hebben we verschillende sub-counties bezocht.
Bij een gezin treffen we Richard aan, een meervoudig gehandicapte jongen van 10 jaar. Hij is ernstig vervuild. Snot zit in korsten rond zijn neus, kwijl loopt uit zijn mond. Hij heeft een grote, smerige wond op zijn hand. Richard zit daar moederziel alleen op de grond. Lopen kan hij niet. Op jonge leeftijd is hij verlamd geraakt door polio. Richard wordt zwaar verwaarloosd, dat is duidelijk. Ouders zijn niet thuis. Zij werken op het land.
Moeder wordt opgetrommeld. Het blijkt nog een jonge vrouw te zijn. Zij gaat bij de kippen op de grond zitten, ver verwijderd van Richard. Moeder laat weten dat ze het druk heeft met de andere kinderen. Ze heeft het geloof in Richard verloren: “We lost hope”.
Richard is ballast geworden, een straf van God en is van generlei waarde meer. Hoe krijgt zo’n jonge moeder dit uit haar mond over haar eigen kind? Het maakt bij ons verschillende emoties los. We citeren uit het verslag van Anita: “Sylvie stond huilend om een hoekje; Leo kon zijn woede bijna niet in bedwang houden toen hij de moeder boos toesprak over verantwoordelijkheid nemen voor je kind (wat Christine, de counselor vertaalde) en ik….ik stond daar maar te kijken. Te kijken naar Richard, naar zijn verslagen gezichtje en lijfje en ik had hem zo graag even willen vasthouden. En nu heb ik zo’n spijt dat ik dat niet heb gedaan!”.
We zijn nu bezig te kijken of we Richard, zo nodig met behulp van het Lejofonds op een internaat voor kindereen met ‘special needs” geplaatst kunnen krijgen
Bij elk gehandicapt kind horen we een triest verhaal: kinderen die getroffen zijn door malaria of polio; kinderen die verkeerde behandelingen of te late behandelingen hebben gehad met ernstige gevolgen, ouders die hun kind dumpen bij familieleden of hun kind verstoppen of ernstig verwaarlozen. Heftig!
Heftig is ook het verhaal van Jonathan. Jonathan is een geestelijk en lichamelijk gehandicapte jongen van negen jaar. Hij ziet er veel jonger uit. Jonathan kan niet praten. Voor zijn moeder is hij “useless”. Zij heeft hem gedumpt bij een tante en is daarna vertrokken.
Tante verzorgt Jonathan zo goed en zo kwaad als mogelijk, Zelf geeft ze aan dat ze het probeert. Door geldgebrek kan ze vaak niet die zorg geven die wenselijk is. Het zorgen voor eten is al “een struggle for life”. Tante woont met een eigen kind en Jonathan in een klein huisje. In de kamer staat een bed waar ze met zijn drieën in slapen.
Vanuit het huisje hebben ze uitzicht op een prachtig huis aan de overkant. Hier woont de vader van Jonathan, inmiddels met een andere vrouw. De vader van Jonathan wil niets meer van hem weten. Er is dan ook geen sprake van dat hij de tante op de een of andere manier ondersteuning geeft.
“Sommige mensen hebben een verkeerde houding”, zegt een begeleidster gelaten. Dit is ook Oeganda!
Als we afscheid hebben genomen en verder gaan is het stil in de auto. Ieder is met zijn eigen gedachten bezig.
“We lost hope”. Het zullen je ouders maar zijn!
[nggallery id=8]
